ORARI DI VOLO...............

non sapevo che in inglese pettirosso fosse robin.........
da cui...
Storia di un pettirosso
Folco Sbaglio
Una canzone veramente bella e singolare, ispirata alla figura di Robin Hood.

E ne fecero un eroe e ne vollero fare un mito
sperando che quella leggenda avverasse un sogno fallito
ritornava dalla guerra di dio da un paese molto più a sud
da quella guerra tornò cambiato e lo chiamarono Robin Hood
era partito con servi seguaci cavalli armi e servitù
tornò a mani vuote ma un po’ più uomo ma non perdette la gioventù
e appena tornato da quell’inferno era ormai un uomo che sa
che non si nasce col sangue blu bisogna sudarsela la nobiltà
vide sangue vide violenza e guerrieri di un altro colore
che pregavano il loro dio inginocchiandosi verso il sole
e con lo sgomento dentro il cuore e con gli occhi pieni di orrore
capì che la guerra fin ieri sognata era tutt’altro che belle parole
e quindi un uomo con questi orizzonti troppo diversi per essere buoni
fu il terrore per tutti quei conti quei marchesi e quei baroni
e così ancora una volta uno che da perdere aveva tanto
rubò ai ricchi per dare ai poveri senza mai diventare un santo
rubò a pubblicani a nobili e a suore
ma quella società gli rubò il cuore
lo sguardo di Maryon fu come una freccia
che senza ferire nel suo cuore fece breccia
e rubava sempre di più e dormiva sempre di meno
gli rubavano sempre più sonno quegli occhi quel volto e quel seno
di quella fanciulla dal sangue reale amata una notte di rabbia ed amore
fra baci e carezze stringendola al petto le lasciò in grembo la rivoluzione
e in quelle notti di Sherwood musiche danze e di allegria
quando ogni povero aveva un pane viaggiava lontano la fantasia
verso un sovrano buono che non tornava da quell’assurda guerra
a liberare il trono da quel demonio di Giovanni senza terra
e una notte d’inverno di lampi tuoni e tempesta
Giovanni macchiò di sangue la neve di quella foresta
con negli occhi le fiamme di Sherwood nelle orecchie le grida degli ostaggi in prigione
nel cervello la disperazione e Maryon rapita dentro il cuore
guardò negli occhi i compagni rimasti vedove e figli senza padri
s’accorgeranno quanto valgono quelli che chiamano una banda di ladri
compagni il piano è questo Giovanni è meglio se ti penti
perché domani è il grande giorno è la rivolta dei pezzenti
qui la storia continua ma è una bugia
qui la storia finisce parola mia
non ho mai sentito che un redentore
ammazzi il cattivo sposi la sua bella vince e non muore
rubò a pubblicani a nobili e a suore
ma quella società gli rubò il cuore
lo sguardo di Maryon fu come una freccia
che senza ferire nel suo cuore fece breccia
e ancora riposa nella foresta
quel Robin che non volle chinare la testa
se oggi non vince chi lotta per chi lavora
non poteva vincere Robin Hood allora.

 

Il mio PC non me lo fa aprire, dice che è pricoloso... ora morirò di curiosità

 

"la curiosità ha ucciso il gatto" non è solo un modo di dire. "curiosity killed the cat" is not just an empty saying. Dicono che è la curiosità ad aver ucciso il gatto. E come dice il proverbio: 'La curiosita' uccise il gatto'.

La curiosità uccise il gatto

C’era una volta un gatto, un gattone a chiazze bianche e grigie, di quelli che ispirano tenerezza solo a guardarli. Il gatto aveva un collarino con attaccata una medaglietta argentata, sulla quale era inciso il suo nome, Ben.
Ben camminava piano per le strade di un bel quartiere alla periferia della città senza una meta precisa, sembrava perso, disorientato. Ad un tratto si fermò davanti ad una simpatica villetta bianca con il tetto rosso, sembrava una di quelle case che si trovano solo nelle favole. Il giardino era ben curato, con molti fiori e piante ed un piccolo laghetto circondato da grandi pietre grigie. Ben infilò la testa tra le assi di legno del cancello, uno di quei cancelli bassi che non proteggono certo dai ladri ma che segnano il punto in cui lo steccato di confine si apre per accogliere gli ospiti; guardò dentro con sospetto e curiosità, girando la testa prima a sinistra e poi a destra, poi, facendo molta attenzione e ricordando le ultime parole della sua mamma, “la curiosità uccise il gatto!”, mise una zampa dentro e toccò piano l’erba morbida e falciata da poco. Non succedeva niente, così Ben si fece coraggio ed infilandosi tra le stecche di legno poggiò anche l’altra zampa. Ormai era a metà, intorno si sentivano solo grilli e uccellini, così prese fiato e con un balzo saltò dentro.
Camminava, è il caso di dirlo, a passi felpati, praticamente rasoterra e si guardava intorno cercando di capire se potevano esserci pericoli. Era ormai a ridosso della casa e stava camminando rasente il gradino del piccolo ballatoio. Allungò il collo fino a superare con il naso lo scalino, i suoi baffi erano tesi come antenne, annusò il bordo di pietra scura di una colonna, poggiò con un poco di paura la zampa sinistra sul bordo del gradino, poi sollevò anche la destra e si sporse per curiosare, dritto in piedi in quel buffo modo che usano gli uomini per camminare. Davanti a lui tutto sembrava immobile, silenzioso, tranne il lento cigolio di una vecchia sedia a dondolo. “Sembra un posto tranquillo” pensò Ben, “sicuramente più tranquillo di quella gabbia di matti da dove sono scappato”….
“Ciao bel micetto!” disse d’improvviso una voce leggera alle sue spalle. Ben fece un salto, drizzò i peli e la coda e corse a nascondersi sotto la sedia a dondolo.
“Non aver paura” disse la voce leggera, “vieni qui da me, non voglio farti del male…”
Ben ovviamente non poteva comprendere le sue parole, però cercava di capire se poteva fidarsi di quella ragazza in ginocchio sul pavimento con la voce leggera e la mano aperta, palmo verso l’alto, tesa verso di lui.
I gatti, si sa, sono istintivi e tendenzialmente bisognosi d’affetto… per mangiare se la cavano, ma certo che se c’è una bella ciotola di latte è molto meglio…
Così Ben si allungò da sotto la sedia quel tanto che bastava ad annusare quella mano tesa… le sue intenzioni sembravano buone, ci strofinò il muso contro, poi si lasciò passare due dita tra le orecchie, si fece fare qualche grattino sotto il mento… e cominciò a ronfare.
“Sei proprio un bel gattone” disse la ragazza, “io mi chiamo Maria… e tu devi essere Ben, almeno qui c’è scritto così” aggiunse leggendo la sua medaglietta. “Ti hanno abbandonato o sei scappato via?” chiese Maria. Ben la guardava interrogativo, poi si strofinò contro una sua gamba, le girò intorno, tornò a fissarla e disse ”Meeeooww!”.
“Oh povero Ben, forse hai fame, aspetta che ti porto del latte!”
Ben prese per buono il latte, aveva ormai rinunciato da tempo a dialogare con gli uomini, del resto lui non aveva bisogno di molto e quello che gli serviva ormai sapeva come chiederlo.

Così Ben aveva conosciuto Maria e nei giorni che seguirono era tornato spesso alla casetta bianca con il tetto rosso, soprattutto per mangiare e dormire e lasciarsi carezzare e ronfare la sera… e questo lo faceva sentire molto gatto, libero e felice. Poi Maria aveva cominciato a lasciare la porta di casa aperta per lasciarlo entrare e così giorno dopo giorno aveva esplorato l’interno della casa, aveva scoperto dove poteva salire e dove non doveva avvicinarsi, su quale poltrona poteva dormire e dove c’era sempre una ciotola di latte per lui. Gli piaceva stare lì, soprattutto perché Maria era buona e gentile con lui, lo coccolava, e poi perché sapeva di poter entrare ed uscire di casa per le sue esplorazioni senza problemi.
La sera, dopo qualche settimana, aveva preso l’abitudine di mettersi a dormire ai piedi del letto di Maria, a lei piaceva coricarsi e sentire il calore di Ben acciambellato lì vicino. Anche a Ben piaceva. Maria aveva anche fatto fare dal falegname una piccola porticina nella porta della cucina che dava sul giardino, così Ben poteva uscire ed entrare quando voleva.
A Ben sembrava di aver trovato finalmente una sua dimensione, nessuna bambina bionda con le treccine che cercava di metterlo seduto dietro ad un piccolo tavolino, nessuna mamma di bambina con le treccine che cercava di mettergli un fiocco in testa ed un collare con il campanellino per portarlo a spasso con il guinzaglio… mica era un cane lui! Insomma, gli sembrava che a casa di Maria potesse fare finalmente solo quello che gli riusciva meglio… cioè il gatto.
Poi un giorno Maria, guardando la televisione, vide in un programma locale una signora bionda con in braccio una bambina bionda con le treccine che piangeva come una fontana; la signora raccontava ai telespettatori che la sua bambina singhiozzava da quasi due mesi ormai perché aveva perso il suo gattino, che probabilmente lo aveva rapito qualche piccolo delinquente di quartiere per torturarlo, o forse lo aveva mangiato il cane di quella antipatica della vicina, comunque lei non disperava, ed era disposta ad offrire una ricompensa a chi le avesse dato notizie del loro gatto… che aveva delle grandi chiazze bianche e grigie, un collarino con una medaglietta… e si chiamava Ben.
Maria era immobile, con il telecomando in mano, pietrificata. Poi si girò a guardare Ben, che dormiva tranquillo sulla poltrona. “Ben!” disse Maria preoccupata, “Ti vogliono portare via da me!”. Ben aprì un occhio, poi l’altro, si stirò, poi si avvicinò a Maria e cominciò a strofinarsi contro di lei. Maria era agitata e Ben lo sentiva, anche se non capiva le sue parole. Maria lo prese in braccio e guardandolo gli disse “non vai via vero?”. Ben strofinò il muso sulla sua guancia e fece un miagolio che sembrava quasi un lamento.
Quella notte Maria era agitata, sognava che la bambina con le treccine vedeva Ben nel suo giardino e cominciava a gridare “Mamma! Mamma! Ho ritrovato Ben!”, sognava Ben che correva verso la bambina miagolando festoso, sognava se stessa seduta sulla sedia a dondolo del patio… sola. Ben invece dormiva tranquillo ai suoi piedi, e sognava enormi ciotole di latte e grattini sotto il collo e sulla pancia, a casa della sua Maria.
La mattina Maria si era svegliata e cercava Ben per casa in modo molto agitato e nervoso; quando lo trovò, con il naso nella sua ciotola, gli urlò contro con rabbia “dove diavolo eri finito! Ti stavo chiamando! Perché non mi rispondevi?” Ben non capiva ma trovava il suo tono fastidioso ed incomprensibile, così la guardò con aria interrogativa… Maria si piegò verso di lui e disse “scusami, ma avevo paura che fossi scappato via”.
Qualcosa si stava incrinando tra di loro… e Ben non capiva perché.
Nei giorni successivi, ogni volta che Ben spariva, anche solo per mezz’ora, quando poi tornava Maria lo trattava malissimo, con una voce che a Ben proprio non piaceva; se al tramonto non era già dentro casa Maria andava nel panico e diventava intrattabile… Ben non aveva neanche più tanta voglia delle sue coccole.
Una mattina, Ben attraversò la cucina e quando arrivò davanti alla sua piccola porta la trovò bloccata. Provò a spingerla con tutte le sue forze ma senza risultato; Maria era uscita e lo aveva chiuso dentro. Ben aveva un diavolo per pelo, così andò in sala e si mise a dormire sulla poltrona proibita… gli sembrava il minimo.
Poi però le cose continuarono a peggiorare; Maria aveva sempre più paura che Ben scappasse via e cercava di controllarlo in ogni momento e non era più dolce ed affettuosa con lui come quando lo aveva accolto nella sua casa, tranne in sempre più rari momenti. Ben soffriva di questo e reagiva a modo suo, era un gatto e non poteva esprimersi a parole, così dormiva dove non doveva, faceva la pipì fuori dalla sua cassettina, graffiava i mobili ed il divano… ormai era parecchio che Maria non gli permetteva di vedere la luce del sole.
Maria interpretava il comportamento di Ben come un chiaro segnale di insofferenza, era convinta che volesse scappare via, tornare dalla sua bambina con le treccine.

Una sera pioveva, pioveva forte, ma Ben decise di dormire sulla poltrona della sala, davanti al camino acceso… era diventato molto nervoso ed aggressivo negli ultimi tempi, graffiava chiunque si avvicinasse a lui… ma ormai aveva deciso. Così la mattina si nascose sotto il mobile vicino alla porta d’ingresso e quando Maria venne a cercarlo non si fece trovare, fermo immobile senza respirare, ma teso e pronto allo scatto come un centometrista. Maria sembrava impazzita, correva per la casa e guardava ovunque, spostava mobili, alzava cuscini, apriva armadi… e soprattutto strillava, strillava che non poteva sparire così, dopo tutto quello che lei gli aveva dato, che era un ingrato, che era proprio uno stupido gatto e che non bisognerebbe mai affezionarsi ai gatti perché sono tutti uguali, egoisti ed infedeli… meglio i cani!
Ben se solo avesse saputo come fare avrebbe pianto, oppure le avrebbe graffiato la faccia per lasciarle per sempre un bel ricordo… ma questo avrebbe significato uscire allo scoperto ed arrendersi… e poi in fondo lui era buono.
Maria continuava a correre per casa, era convinta che Ben non potesse essere uscito di casa ma non poteva averne la certezza. Era combattuta, non sapeva se correre a cercarlo fuori, non voleva perderlo… Poi di scatto aprì la porta di casa, si affacciò e cominciò a gridare “Ben! Ben ti prego torna qui! Ben io ti voglio bene!”….
Bastò un istante, perché un gatto quando vuole scappare corre più del vento… Ben schizzò tra le gambe di Maria e lei lo vide attraversare volando il giardino, infilarsi rapido tra le stecche del cancello e sparire in un attimo…. Così, come era improvvisamente entrato nella sua vita, ne uscì… e non lo vide mai più.

Ben camminava piano per le strade di un bel quartiere alla periferia della città senza una meta precisa, sembrava perso, disorientato. Ad un tratto si fermò davanti ad una simpatica villetta bianca con il tetto rosso… e ripensò alle parole di sua madre… "la curiosità uccise il gatto!"… “Forse” pensò Ben, “ma sicuramente la gelosia uccide gli uomini”.

 

Ho messo di nuovo embri, Giuseppe messo sue orari...

 

Produkte aus der Region Nordbrabant
Von Spargel, Erdbeeren, Anschovis, Äpfeln bis hin zu Kaviar.

• 
  10x Michelin-Restaurants in Nordbrabant
  Entdecken Sie die Michelin-Sterne-Restaurants von Nordbrabant.

 

Scritto proprio in una lingua......, non che in Italiano o Olandese?

 

​

 

....sorry.....
10 mei 1940: Neergeschoten boven Nederland

Gepubliceerd 1 mei 2013 | Door Erik Sweers
Op 10 mei 1940 vallen Duitse troepen Nederland binnen. De Duitsers winnen, maar hun luchtmacht lijdt grote verliezen die ze, zoals de geschiedenis leert, niet meer te boven komen. Een verloop van de strijd.
Duitse verliezen



De Duitse verliezen waren enorm. De 22e Duitse luchtlandingsdivisie verloor 42 procent van haar officieren en 28 procent van het overige personeel. Een bataljon van het 65e regiment verloor zelfs 50 procent van haar totale sterkte. Duitse radioberichten wezen uit dat vele vliegtuigen niet van hun missie waren teruggekeerd en de vele vernielde vliegtuigwrakken waren stille getuigen van de Duitse nederlaag. Ongeveer 200 transporttoestellen waren rond en boven Den Haag neergeschoten of op de grond vernietigd en 1600 Duitse militairen waren krijgsgevangen gemaakt. De herovering van de vliegvelden op de Duitse troepen zou een unicum blijven in de Tweede Wereldoorlog. De Duitsers waren zowaar in hun hemd gezet door de slechtbewapende ‘Holländische Käsekopfen’.
Nederlandse luchtmacht


De verovering van Nederland door Duitsland. (bron: Wikimedia Commons)
De Nederlandse luchtmacht deed wat zij kon, maar haar inspanningen bleven helaas een druppel op een gloeiende plaat. Veel Nederlandse vliegtuigen werden in de vroege ochtend van de tiende mei op hun basis vernietigd door Duitse bombardementen, terwijl andere toestellen zwaar beschadigd raakten. De vliegtuigen die wel kans zagen op te stijgen, zoals de G-I jagers van vliegveld Waalhaven, leverden soms indrukwekkende prestaties, zeker als men zich realiseert dat een enkel Nederlands toestel doorgaans vijf tot tien Duitse opponenten tegenover zich vond. Verwoeste thuisbases maakte het voor de Nederlandse vliegers vaak onmogelijk terug te keren. Een noodlanding of uitwijken naar andere luchtmachtbases was dan vaak de enige oplossing.Zoals eerder gesteld heeft het Duitse leger een hoge prijs moeten betalen voor de invasie in Nederland. Een bijzondere rol bij het toebrengen van verliezen aan de Duitse luchttransportvloot was weggelegd voor de Nederlandse luchtdoelartillerie. Hoewel slechts een klein deel van de in het buitenland bestelde wapens was geleverd, vormde de Brigade Luchtdoelartillerie een levensgrote bedreiging voor met name de logge Duitse transportvliegtuigen. Hoewel tijdens de mobilisatieperiode werd geoefend in het neerhalen van luchtdoelen, werd de meeste ervaring opgedaan tijdens de eerste uren van de oorlog. Hierbij gingen wel grote hoeveelheden munitie verloren, maar gelet op het aantal door de luchtafweer neergehaalde toestellen, ruim 200, kan geconcludeerd worden dat de manschappen hun vak verstonden.
Het einde van de strijd nadert

De dagen die na de tiende mei volgden, werden gekenmerkt door hardnekkig verzet, maar de steeds verder oprukkende Duitse troepen maakten duidelijk dat het einde van de strijd nabij was. Hoe lang zou het nog duren? Dagen? Weken? Geen mens kon het op dat moment zeggen. Hoewel de Nederlandse troepen op veel plaatsen werden teruggedrongen, werd er op sommige plaatsen hardnekkig stand gehouden. Zo wisten de Nederlandse verdedigers bij de Afsluitdijk keer op keer Duitse aanvallen af te slaan. Zelfs na zware Duitse luchtaanvallen en stormaanvallen van Duitse infanteristen, werd het Nederlandse bolwerk niet overrompeld.De buitenlandse hulp aan Nederland bleef zeer beperkt en de effecten zijn minimaal geweest. Nadat Londen, Parijs en Brussel in de vroege ochtend van de tiende mei te kennen was gegeven dat militaire steun zeer op prijs gesteld zou worden, verschenen dezelfde dag twee Franse divisies in Zeeland, die het bevel over de Nederlandse troepen aldaar overnamen. Het Franse Zevende Leger was van plan op te rukken naar Noord-Brabant, maar werd gehinderd door voor de Duitsers opgeworpen Nederlandse wegversperringen. De Britten stuurden sabotagetroepen naar Zeeland om de infrastructuur te vernietigen en probeerden met luchtaanvallen de overgebleven Nederlandse vliegvelden onbruikbaar te maken.
Rotterdam

In de vroege ochtend van 14 mei was het voor generaal Winkelman duidelijk dat de strijd hoe dan ook ten einde liep. Het betekende niet dat de Nederlandse opperbevelhebber wilde capituleren: hoe langer het Nederlandse verzet zou aanhouden, hoe minder Duitse troepen naar België en Frankrijk konden worden gestuurd. Bovendien was het grootste gedeelte van de Nederlandse luchtafweer nog steeds actief en effectief, hoewel het munitietekort hen nu ook parten ging spelen. Rond half elf meldde kolonel Scharroo, bevelhebber van de Nederlandse troepen die in en rondom Rotterdam gelegerd waren, dat er van Duitse zijde een ultimatum ontvangen was waarin de overgave van Rotterdam werd geëist. Indien hier geen gehoor aan zou worden gegeven, zou Rotterdam worden gebombardeerd. Het document was echter niet ondertekend en Scharroo stuurde de Duitse afgezant heen met de mededeling dat hij alleen wilde overleggen over een overgave indien hij een door een Duitse bevelhebber ondertekent document onder ogen zou krijgen. De Duitse koerier keerde in de middag terug met een tweede ultimatum, maar voordat Scharroo kon antwoorden, verschenen kort na half twee Duitse bommenwerpers boven de havenstad.
De Nederlandse luchtmacht was inmiddels gemarginaliseerd en ook de Nederlandse luchtdoelartillerie kon niet voorkomen dat de Rotterdam werd gebombardeerd. Een luchtvloot van meer dan honderd Duitse bommenwerpers legde de stad in de as. Tegen half vier kwam een Nederlandse officier bij Winkelman aan: ‘Generaal, ik kom uit een hel’, zei hij en vertelde dat Rotterdam gebombardeerd was. Winkelman was geschokt door de Duitse actie, maar dacht nog altijd niet aan overgave. Rotterdam was weliswaar gevallen, maar elders in het land waren Nederlandse troepen nog steeds niet verslagen. Inmiddels had een Duitse koerier Utrecht bereikt, waar eveneens een ultimatum werd overhandigd. Winkelman realiseerde zich later die middag dat Utrecht, evenals Rotterdam, niet beschermd kon worden. Na overleg met zijn staf hakte de Nederlandse opperbevelhebber de knoop door: Utrecht moest gespaard blijven. Het Nederlandse leger zou de wapens neerleggen.

Op 14 mei 1940 rond 13.30 uur voerden de Duitsers in het kader van de aanval op Nederland een bombardement op Rotterdam uit. Dit om de eis tot overgave kracht bij te zetten. Foto van de schade met daarop de ruïne van de Laurenskerk in Rotterdam. (bron: Wikimedia Commons)
Woensdagmorgen 15 mei, om acht uur in de ochtend, verscheen Winkelman volgens afspraak op de Rotterdamse Maasbrug. Vandaar werd de generaal met zijn officieren naar een lagere school in Rijsoord gebracht, alwaar de capitulatie zou worden ondertekend. De Duitse generaal Von Küchler hield een korte toespraak, waarin de Nederlandse troepen gecomplimenteerd werden. Winkelman bedankte voor het compliment, maar hield verder zijn mond dicht. Küchler vond dat prima en ging over tot de orde van de dag en legde Winkelman de capitulatievoorwaarden voor. Toen gebeurde er iets onverwachts. Winkelman weigerde. De Nederlandse opperbevelhebber wilde niet instemmen met de overgave van de Nederlandse troepen in Zeeland, omdat die onder Frans bevel vielen en het Nederlandse opperbevel daarover niets te vertellen had. Küchler stemde uiteindelijk in, maar eiste wel dat de Nederlandse piloten die naar het buitenland waren gevlucht, niet meer aan de oorlog zouden deelnemen. Winkelman weigerde opnieuw: ‘nee’, sprak hij, ‘dat kan niet, want wij sluiten geen vrede. Wij zetten de oorlog door!’. De Duitse officieren probeerden de Nederlanders over te halen, maar zagen uiteindelijk in dat het geen zin had, daar Winkelman buiten Nederland niets te vertellen had. Maar de onzetting bij de Duitsers werd nog groter. Die paar gevluchte Nederlandse piloten en de Nederlandse soldaten in Zeeland kon men nog wel verkroppen, maar waar waren de Nederlandse marine en de koopvaardijvloot? De Nederlandse Schout-bij-Nacht Heeris nam nu het woord en vertelde de aanwezige Duitse marineattaché dat hij slechts enkele uren geleden een telex aan alle onderdelen had gestuurd waarin hij opriep zoveel mogelijk personeel en materieel naar Engeland te sturen.
Diverse marineschepen en 2000 man personeel hadden daarop koers naar Engeland gezet. De Duitsers reageerden geërgerd, zeker toen Heeris zijn verhaal vervolgde en meedeelde dat alle Nederlandse koopvaardijschepen al in de vroege ochtend van 10 mei een telegram hadden gekregen met het bevel niet naar Nederland terug te keren. Slechts tien procent viel in Duitse handen. In totaal was een gezamenlijk tonnage van 2.500.000 weggebleven of weggevaren. Na twee uur onderhandelen zaten de Nederlandse en Duitse officieren tegenover elkaar. Het was doodstil. Op tafel lag het capitulatieprotocol. Om tien uur zette generaal Winkelman zijn handtekening. De Duitse bezetting was begonnen.
Het hogere doel

‘Soldaten van het Nederlandse strijdtoneel! U hebt in vijf dagen een sterk en goed voorbereid leger dat zich achter schijnbaar onneembare hindernissen en versterkingen taai verdedigde, aangevallen, zijn luchtmacht uitgeschakeld en het tenslotte tot overgave gedwongen. U hebt daarmee een unieke prestatie verricht. De toekomst zal de militaire betekenis ervan leren. Slechts door uw voorbeeldige samenwerking, door de vastbeslotenheid van de aanvoerders en de dapperheid van de soldaten, in het bijzonder echter door de moedige inzet van de heldhaftige parachutisten en luchtlandingstroepen is dit succes mogelijk geworden.’
– Adolf Hitler , 15 mei 1940​

Met bovenstaande woorden sprak Adolf Hitler in een dagorder voor de Duitse soldaten zijn bewondering en tevredenheid uit over de acties in Nederland. Ondanks alle verliezen leek Hitler in zijn nopjes, maar was hij dat werkelijk? Of waren de effecten van Winkelman’s wens zo lang mogelijk vol te houden en de vijand zoveel mogelijk schade te berokkenen nog niet tot de Duitse leider doorgedrongen?Na de voltooiing van de Duitse veroveringen op het vasteland van Europa was Engeland het volgende slachtoffer. Met een raid op de Engelse kust moest Duitsland’s laatste vijand in Europa uitgeschakeld worden. Het draaiboek voor deze invasieplannen, operatie Seelöwe (Zeeleeuw) geheten, lag al lange tijd klaar. Het plan was om eerst de Engelse luchtmacht op de knieën te krijgen, om zo de invasievloot en de noodzakelijke transportvliegtuigen te beschermen tegen Engelse luchtaanvallen. De bevelhebber van de Duitse luchtmacht, Hermann Göring, had Hitler toegezegd dat deze klus aan het eind van de zomer geklaard zou zijn. Om de Duitse invasieplannen op Engelse bodem goed te kunnen beoordelen, is het noodzakelijk de Engelse defensie in de nazomer van 1940 nader te bestuderen. Met de troepen die op tijd van het Europese vasteland hadden kunnen ontsnappen, waren er voor de verdediging van het gehele eiland slechts 27 divisies beschikbaar. Bovendien waren maar liefst 840 stuks antitankgeschut in Frankrijk achtergebleven, waardoor er nog 167 van dit soort wapens over waren ter verdediging van het Britse eiland. Oefeningen mochten niet worden gehouden, wegens een tekort aan antitankgranaten. Verder was ongeveer 70 procent van het artilleriegeschut in Frankrijk achtergebleven en waren de 27 divisies die de Duitse aanval zouden moeten afslaan zeer slecht uitgerust. Zelfs 300 jaar oude kanonnen werden uit diverse musea gehaald om opnieuw in gebruik genomen te worden. De mobiele eenheden van het Britse leger waren niet meer voor hun taak toegerust, daar er zo weinig militaire voertuigen uit Frankrijk waren teruggehaald, dat deze manschappen nu met gevorderde burgerauto’s vervoerd moesten worden. Op deze manier zou het minstens acht uur kosten voordat deze troepen in staat van paraatheid waren gebracht en binnen dit tijdsbestek waren Hitler’s troepen ruimschoots in staat een invasie uit te voeren.
Homeguard

In verband met de te verwachten luchtlandingen werden in en om steden mitrailleurnesten aangelegd, maar men dacht er niet aan om bunkers te bouwen. De Homeguard, het Engelse vrijwilligersleger, stond bekend als en groep oude, in slechte conditie verkerende mannen die, hoewel vastberaden, absoluut geen partij zouden zijn voor de geoefende Duitse soldaten. Bovendien moest de Homeguard, door gebrek aan moderne wapens, zich bedienen van een breed assortiment aan windbuksen, landbouwgereedschap, breekijzers en zelfs enterhaken van Nelson’s vlaggenschip.De Royal Air Force, de Britse luchtmacht, was in 1940 druk aan het moderniseren. Hoewel luchtgevechten tussen Engelse en Duitse vliegtuigen al ruim voor die tijd plaatsvonden, begon de echte Battle of Britain op 13 augustus 1940, de zogeheten Dag van de Adelaar. De Engelsen konden op dat moment slechts 620 jachtvliegtuigen inzetten tegen een Duitse aanvalsluchtvloot van ruim 1100 jagers en 2500 bommenwerpers. Om dit verschil zo snel mogelijk te minimaliseren, werkten de Britse industrieën op volle kracht en ook in het buitenland werd zoveel mogelijk wapentuig aangekocht. Pas vanaf 1941 begonnen de Britten de militaire achterstand op de Duitsers daadwerkelijk te verkleinen en tot die tijd keek de wereld met angstvallige nauwgezetheid toe en vroeg zich af of de Britten stand zouden houden tegenover de Duitse agressor. Tegen het einde van augustus werd de Britse positie met de dag nijpender. Het tekort aan piloten begon de Britten nu serieus parten te spelen.Uit het voorgaande blijkt dat de Britse defensie in zeer bedenkelijke toestand verkeerde en dat het Duitse leger vast van plan was het eiland te veroveren. Maar waarom bleef de Duitse invasie dan uiteindelijk uit, net nu de Britse luchtmacht vrijwel geheel uitgeschakeld was? Voor het beantwoorden van deze vraag moeten we een aantal maanden terug, naar de aanval op Nederland.
Om een succesvolle landing op een eiland als Groot-Brittannië uit te voeren waren schepen, transportvliegtuigen, luchtlandingstroepen en goed weer nodig. Ook moest het binnen afzienbare tijd gebeuren, daar de Engelsen langzaam maar zeker hun defensiekracht wisten te vergroten. Hoewel de maand september gekenmerkt werd door slecht weer en een ruwe zee, waren er toch genoeg momenten waarbij de omstandigheden gunstig genoeg waren voor het uitvoeren van een landing. Het is daarom zaak de overige factoren nader te belichten. Bij de Duitse verovering van Noorwegen waren diverse schepen van de Duitse marine verloren gegaan. Hierdoor kon Hitler in de tweede helft van 1940 slechts beschikken over een klein slagschip, vier kruisers en een dozijn torpedojagers. Dit tekort hadden de Duitsers voor een deel proberen te compenseren door de inzet van koopvaardijschepen. De vloot van de Nederlandse marine en de Nederlandse koopvaardijvloot waren nu ongetwijfeld een zeer welkome aanvulling geweest op de Duitse vloot, maar de Nederlandse schepen waren het Europese vastenland ontvlucht.
Het grootste probleem vormden daarbij de benodigde vliegtuigen en luchtlandingstroepen. Wilde een invasie kans van slagen hebben, dan waren luchtlandingstroepen onontbeerlijk. Zij konden immers belangrijke punten veroveren en de landingsplaats voor schepen bezet houden. De Duitse invasie op Kreta, vele maanden later, toonden aan hoezeer het Duitse oppercommando op dit soort troepen rekende. Maar liefst 15.000 man luchtlandingstroepen en 750 transportvliegtuigen werden hierbij ingezet. Ook de geallieerde landingen in Normandie in 1944 en later dat jaar de geallieerde aanval op Nederland operatie Market Garden stonden bekend vanwege de inzet van luchtlandingstroepen.
In de tweede helft van 1940 was de Duitse luchttransportvloot bij lange na niet zo groot. Tijdens de inval in Nederland beschikten de Duitsers over ongeveer 430 transportvliegtuigen. Dit grote aantal was nodig, omdat de Duitsers op grote schaal gebruik zouden maken van luchtlandingstroepen om op die manier de Nederlandse vliegvelden te veroveren. Bij evaluatie van de aanval op Nederland komen dan drie belangrijke gegevens naar voren. Ten eerste werden 220 Duitse transportvliegtuigen door het Nederlandse leger neergeschoten of op de grond vernietigd. Ten tweede werden de meeste van deze toestellen niet bestuurd door ‘gewone’ piloten, maar door instructeurs, aangezien er op het moment van de aanval niet genoeg opgeleide piloten beschikbaar waren. Velen van hen zijn omgekomen toen zijn met hun toestel werden neergeschoten en anderen zijn na de landing opgepakt door het Nederlandse leger en direct op transport gesteld richting Engeland. Ten derde had het Nederlandse leger de Duitse luchtlandingstroepen zware verliezen toegebracht. Van de 11.075 ingezette manschappen waren ongeveer 4000 soldaten uitgeschakeld. Twaalfhonderd van hen werden als krijgsgevangene richting Engeland verscheept.
Gevolgen van de verliezen

De verliezen waren dus enorm, maar welke gevolgen kwamen hieruit voort? De onlangs overleden Nederlandse historicus dr. L. de Jong merkt in zijn werk Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog het volgende op: ‘Voorts hebben de Duitsers zelf erkend dat hun verlies aan transporttoestellen in elk geval boven de helft lag; met het verlies aan elitetroepen en geschoolde instructeurs vormde zulks een schadepost die enkele jaren lang merkbaar bleef.’ Als de verliezen zo hoog waren dat het jarenlang merkbaar bleef, dan was een raid op Engeland in 1940 volkomen ondenkbaar. De verklaring van De Jong krijgt steun uit Duitse hoek. Na de oorlog verklaarde de Duitse generaal Kesselring, destijds bevelhebber van de 2e Duitse Luchtvloot, dat de Duitsers dit verlies de gehele oorlog niet meer te boven zijn gekomen. Zijn chef-staf generaal Speidel voegde daaraan toe dat de verliezen zich ‘nog jaren lang’ lieten voelen. Ook de Studiengruppe Geschichte des Luftkrieges ziet een verband tussen de hoge verliezen bij de strijd in Nederland en latere invasieplannen. In een verslag schrijft de studiegroep dat ‘de hoge verliezen aan mensen en materiaal die de actie om Den Haag tot een mislukking bestempelden, het opperbevel waarschuwden voor te verstrekkende bedoelingen bij latere plannen als operatie Seelöwe, Malta, Gibraltar enz.’ In haar conclusie legt de studiegroep dus een duidelijk verband tussen de Duitse verliezen bij de acties rondom Den Haag, die bovendien als een mislukking werden bestempeld, en latere invasieplannen.
Wat betreft de relatie tussen de Duitse verliezen en de gevolgen daarvan voor operatie Seelöwe zegt de Engelse historicus David Lampe het volgende: ‘Velen in Engeland meenden in die tijd dat de Duitsers zouden trachten een invasie uit de lucht te beginnen, doch de rapporten van de inlichtingendienst wezen uit dat dit uitgesloten was, omdat Hitler niet meer beschikte over de voor zo’n operatie benodigde vliegtuigen en -geoefende- luchtlandingstroepen.’ Een Duitse raid op Engeland was eind 1940 dus niet alleen onwaarschijnlijk maar zelfs onmogelijk, vanwege de opgelopen verliezen in Nederland. Maar waarom begon de Battle of Britain dan? Deze luchtoorlog is te wijten aan Hitler’s rotsvaste vertrouwen in de noodzaak van Duits luchtoverwicht, hoewel de top van het Duitse leger na een uitvoerige analyse had geconstateerd dat een landing op Brits grondgebied, volgens de plannen zoals die in 1940 op tafel lagen, gedoemd was te mislukken.
Het gelijk van generaal Winkelman

Was de Nederlandse strijd in de meidagen van 1940 hopeloos? Wanneer het doel was Nederland vrij te houden van Duitse bezetting dan is het antwoord achteraf ‘ja’. Maar als de vraag wordt gesteld of het Nederlandse leger haar haalbare doelen bereikt heeft, kan eveneens bevestigend worden geantwoord. Hitler sprak in zijn dankwoord aan de Duitse soldaten over een sterk en goed voorbereid Nederlands leger, maar de werkelijkheid was geheel anders. Desondanks vocht dit leger voor wat het waard was en heeft het de Duitse invaller volgens het plan van Winkelman enorme schade toegebracht. Het Duitse leger heeft een hoge prijs betaald voor haar agressie jegens Nederland en het heeft de Duitse invasieplannen voor Groot-Brittannië, waarmee de Duitse verovering van Europa voltooid zou zijn, de grond in geboord. Generaal Winkelman heeft waarschijnlijk nooit gedacht dat zijn geloof in het aanhoudende verzet en de schadeberokkening aan Duitse troepen en materieel zulke grote gevolgen teweeg zouden brengen.Hoe groot de uiteindelijke gevolgen van de Duitse verliezen in Nederland zijn geweest voor het verloop van de oorlog is nooit met zekerheid vast te stellen. Oorlogen zijn dynamische processen en een overwinning valt of staat doorgaans niet met één enkele gebeurtenis.

Generaal Winkelman nadat hij de Nederlandse overgave aan de Duitsers heeft ondertekend, 15 mei 1940. (bron: Bundesarchiv, Wikimedia Commons)
Toch zijn er een aantal belangrijke kanttekeningen te maken en roept een situatieschets belangrijke vragen op. Wanneer een aanval op Engeland met voldoende transportvliegtuigen, getrainde piloten en luchtlandingstroepen het te verwachten geslaagde resultaat zou hebben gehad, dan had de bezetting van Engeland een belangrijke wending aan het verloop van de oorlog in Europa kunnen geven. Want hoe had Europa bevrijd moeten worden? Engeland was dan immers als nabije ‘springplank’ naar Europa bezet geweest en Europa en Noord-Afrika zuchtten onder het juk van de As-mogendheden. Een invasie op de kusten van Normandië, waarmee uiteindelijk de bevrijding van Europa werd ingeluid, was dan onmogelijk. Welke andere opties waren voor handen geweest om een enorm invasieleger te herbergen? IJsland lag te ver weg. Als de Duitsers het nodig vonden, konden ze Ierland eveneens makkelijk bezetten. In Noord-Afrika was een invasieleger van dergelijke omvang niet te verbergen en bovendien zou het fijne woestijnzand een desastreuze uitwerking hebben op het wapentuig. Bovendien moest een invasievloot dan een langere afstand over zee moeten afleggen en liep dan ook eerder de kans opgemerkt te worden door vijandelijke vliegtuigen. Vanwege de beperkte actieradius van jachtvliegtuigen kon een invasievloot, welke een grote afstand moest overbruggen tot de landingsplaats, slechts beperkt rekenen op de bescherming van de eigen luchtmacht.
Het uitblijven van de raid op Engeland betekende ook dat de Duitsers grote troepenconcentraties in Europa moesten houden, terwijl deze ook hadden kunnen worden ingezet om de olievelden van het Duitsgezinde Perzië te bereiken. Hoe was de oorlog verlopen als de Duitsers hadden kunnen beschikken over de natuurlijke rijkdommen van de overwonnen landen?
Maar zoals gezegd, oorlog zijn dynamische processen en het heeft dan ook geen zin door te schieten in mogelijke scenario’s over hoe de oorlog had kunnen verlopen. Het is en blijft te speculatief. Laten we ons ter afsluiting richten op de bedoelingen van generaal Winkelman. Hoewel het ook voor hem duidelijk was dat de strijd om Nederland uiteindelijk niet te winnen was, probeerde hij door voortzetting van de strijd de eveneens door de Duitsers aangevallen landen te ontlasten. Hij rekende op de slagkracht van met name zijn leger en luchtafweer. Dat het Nederlandse leger zo’n grote schade heeft kunnen toebrengen aan de Duitse agressor, dat het daarmee zelfs diens invasieplannen voor Groot-Brittannië tot het verleden lieten behoren, is in dat geval de bekroning van Winkelman’s strategie. De strijd om Nederland is niet voor niets geweest.

 

EMBRI

​

 

Buongiorno embri....un piccolo sbaglio.....

 

...................................................................................................SORRY..........................

 

​